Yıllar önce idi.  Yine bir Anneler günü kutlanıyordu.  Zile‘de  Lise olmadığı için  ailem beni  lise eğitimim için Sivas’a göndermişti.  O zaman adı  4  Eylül Lisesi olan  Sivas Lisesinde okuyordum.  Soğuk bir  Sivas akşamıydı. Yapayalnızdım. İçime bir hüzün çökmüştü. Pencerenin camına başımı  dayamış  uzaklara dalmıştım. Daha 12-13 yaşımda var, yoktum. Evimizi ailemi, bilhassa annemi çok özlemiştim. Annemin boynuna sarılmak istiyordum. Oysaki  gurbet ellerde Tek başına yapayalnız idim.

Çıtır çıtır yanan  sobanın üzerinde  kaynayan çaydanlıktan buharlar çıkıyordu. Soğuk cama vuran nefesim camı buharlandırıyor, damlalar halinde aşağı süzülüyordu.  İçime garip bir hüzün çökmüştü. Gözlerimden düşen damlalara engel olamıyordum. Yaşadığım bu yoğun duygu seli ile aşağıdaki mısralarla dökülmüştü dudaklarımdan.

Bu gün yine Anneler günü. Annem yine yanımda değil. Onu kaybedeli yıllar oldu.  Bu yüzden  her anneler gününde beni bir hüzün basar. Hep lisedeki o günleri özlem dolu günleri yaşarım. Hep annemi ararım. Ruhun sad olsun varlığımın sebebi güzel anneciğim. Biz evlatların seni çok sevdik. Seni çok özlüyoruz. 

Bu duygularla yılar önce daha bir çocukken annem için yazdığım o şiirimi tüm annelere armağan ediyorum.

ÖZLEM TÜTEN

Gariplikten yana
Bir türkü söylerim geceleri
Sızılarım saplanır karanlığın bağrına
Çaydanlık kaynar
Ağır, ağır sobada
Sular buğulanır.
 
Derdimi anlatırım
Pencere Camlarına
Camlar buğulanır.

Bir ses duyarım
Uzaklardan
Tatlımı tatlı
Sıcak mı sıcak
Anamı hatırlarım
Gözlerim buğulanır.

Hulusi SEREZLİ